Son günlerde siyaset gündemimizin en çok tartışılan isimlerinden biri Özgür Özel. Ancak ne yazık ki, bu tartışmaların odağında icraatları, vizyonu ya da çözüm önerileri değil; bizzat siyasi duruşu ve “şikayet diplomasisi” var.
Son günlerde Ortadoğu’yu yangın yerine çeviren, dünya gündeminden düşmeyen İsrail-İran arasındaki doğrudan savaş hali, bir kez daha bölgeyi derin bir istikrarsızlığa sürükleme potansiyeli taşıyor.
Orta Doğu, tarihinin belki de en kritik dönemeçlerinden birini yaşıyor. İran ile İsrail arasındaki gerilim, son saatlerde nükleer tesislerin hedef alındığı karşılıklı saldırılarla zirveye ulaşmış durumda. Bu tırmanış, bölgedeki dengeleri altüst etme ve küresel çapta öngörülemez sonuçlar doğurma potansiyeli taşıyor.
Geçtiğimiz günlerde NATO’nun yaptığı dikkat çekici bir açıklama uluslararası güvenlik çevrelerinde ciddi yankı uyandırdı. NATO yetkililerine göre Rusya, Batı’ya –yani doğrudan NATO ülkelerine– karşı askeri güç kullanmaya beş yıl içinde hazır hale gelebilir. Bu açıklama, sadece askeri analiz açısından değil, Türkiye gibi coğrafi olarak cephe hattında bulunan ülkeler için bir uyarı niteliği taşıyor.
Ne zaman ortak bir gelecek düşlense, ne zaman aynı sofraya oturma arzusu belirse, birileri hemen karanlık cümlelerle ortaya çıktı: “Terör bitmez. Kardeşlik mümkün değil. Bu millet bir arada yaşayamaz.”
Türkiye’nin demokratik gelişiminde en temel sorunlardan biri, siyasi partiler sisteminin yapısal olarak katılımcılığı teşvik etmekten uzak bir zeminde inşa edilmiş olmasıdır. Özellikle Siyasi Partiler Kanunu’nun güncellikten uzak, merkeziyetçi bir anlayışla sürdürülüyor olması, hem parti içi demokrasinin hem de genel anlamda toplumsal çeşitliliğin önünde ciddi bir engel teşkil etmektedir. Bu durum yalnızca siyasetin işleyişine değil, uzun vadede toplumsal ahlak, eleştirel düşünme kültürü ve farklılıklarla birlikte yaşama pratiğine de zarar vermektedir.
Der Ukraine-Krieg, einst regionaler Schock, ist längst zum globalen Gewitter herangewachsen. Ein Konflikt, der nicht nur Städte verwüstet, sondern Prinzipien erschüttert, auf denen unsere Weltordnung ruht.
Son yıllarda, ekonomik dengeleri sağlamak ve enflasyonla mücadele etmek, tüm ülkeler için önemli bir gündem maddesi olmuştur. Geleneksel olarak, enflasyonu kontrol altına almak için sıklıkla faiz oranlarının artırılması gibi para politikaları ön plana çıkmıştır. Ancak bu yaklaşımın ekonomik büyümeyi yavaşlatabileceği ve istihdam üzerinde olumsuz etkiler yaratabileceği de bir gerçektir.
Türkiye, 21. yüzyılda sadece bölgesel değil küresel anlamda da yeni bir güç merkezi olma yolunda önemli adımlar atmaktadır. Enerji koridorlarından savunma sanayisine, diplomatik hamlelerden insani
Uluslararası ilişkilerde kartlar yeniden karılıyor. Küresel dengeler sancılı bir değişim sürecinden geçerken, bazı ülkeler bu değişimin izleyicisi olurken, bazıları ise yön vericisi konumuna yükseliyor. Türkiye,
