Haberler

eride bıraktığımız hafta, Türkiye sadece diplomatik protokoller üzerinden değil, küresel güç dengeleri, medeniyet siyaseti ve toplumsal vicdan üzerinden okunduğunda tarihî değeri yüksek mesajlar verdi. Papa’nın göreve geldikten sonra gerçekleştirdiği ilk yurt dışı ziyaretini Türkiye’ye yapması, uluslararası ilişkiler literatüründe “sembolik diplomasi” kavramına textbook niteliğinde bir örnek olarak kaydedilmelidir. Zira Papa’nın bir ülkeye ilk ziyaret tercihi, Vatikan’ın o ülkeye ilişkin uzun vadeli stratejik konumlandırmasını gösteren en yüksek düzeyde politik işarettir.

Uzun zamandır bu köşede, Siyonist aklın bölgesel stratejilerini, Orta Doğu’dan Orta Asya’ya uzanan çok katmanlı oyunlarını analiz ediyorum. Defalarca vurguladım: Bu akıl asla tek cepheden ilerlemez; zihinleri, ilişkileri ve dengeleri aynı anda kuşatarak hareket eder.

Devlet Bahçeli’nin TBMM kürsüsünden söylediği “Selahattin Demirtaş’ın tahliyesi hayırlı olur” sözü, işte öyle bir cümledir. Ne bir temenni, ne de bir yumuşama çağrısıdır bu. Bu söz, siyasetin değil devletin tonunu ayarlayan bir çıkıştır.

Geçtiğimiz günlerde Cumhuriyet Halk Partisi (CHP), Belçika’da bir miting düzenleyeceğini duyurmuştu. Ancak beklenenin aksine, söz konusu miting ne kamuoyu ilgisi ne de kitlesel katılım açısından arzulanan sonucu doğurabildi. Bu tablo, parti yönetimi ve çevresinde ciddi bir moral bozukluğu yaratmış olacak ki, yaşanan hayal kırıklığının faturası sistematik bir biçimde Avrupa’daki Türk toplumuna kesilmeye başlandı.

Avrupa’ya yönelik göçün üzerinden tam altmış dört yıl geçti. Bugün, 2025 yılı itibarıyla, artık dördüncü nesil Yurtdışı Türklerinden söz ediyoruz. Bu topluluk, yalnızca yaşadıkları ülkelerin ekonomik ve kültürel yapısında değil; aynı zamanda sosyal yaşam ve siyaset sahnesinde de dikkate değer bir düzeye erişmiş durumda. Ne var ki, bütün bu nitelikli ve nicelikli insan kaynağına rağmen, Yurtdışı Türklerinin anavatanla olan ilişkisi hiçbir zaman hak ettiği derinlikte ele alınmadı.