Uzun zamandır bu köşede, Siyonist aklın bölgesel stratejilerini, Orta Doğu’dan Orta Asya’ya uzanan çok katmanlı oyunlarını analiz ediyorum. Defalarca vurguladım: Bu akıl asla tek cepheden ilerlemez; zihinleri, ilişkileri ve dengeleri aynı anda kuşatarak hareket eder.
Devlet Bahçeli’nin TBMM kürsüsünden söylediği “Selahattin Demirtaş’ın tahliyesi hayırlı olur” sözü, işte öyle bir cümledir. Ne bir temenni, ne de bir yumuşama çağrısıdır bu. Bu söz, siyasetin değil devletin tonunu ayarlayan bir çıkıştır.
Geçtiğimiz günlerde Cumhuriyet Halk Partisi (CHP), Belçika’da bir miting düzenleyeceğini duyurmuştu. Ancak beklenenin aksine, söz konusu miting ne kamuoyu ilgisi ne de kitlesel katılım açısından arzulanan sonucu doğurabildi. Bu tablo, parti yönetimi ve çevresinde ciddi bir moral bozukluğu yaratmış olacak ki, yaşanan hayal kırıklığının faturası sistematik bir biçimde Avrupa’daki Türk toplumuna kesilmeye başlandı.
Türkiye Büyük Millet Meclisi’nde geçtiğimiz günlerde “gurbetçiler” başlığıyla gündeme getirilen öneri, yıllardır süre gelen bir zihniyet arızasını bir kez daha gözler önüne serdi. Saadet Partisi tarafından sunulan 15 maddelik “Yurtdışı Türklerin Talepleri” listesi ilk bakışta cazip bir paket gibi görünse de, bu önerinin içeriği kadar niyeti de sorgulanmaya değerdir. Zira mesele, ne bedelli askerlik ücreti, ne uçak bileti fiyatı ne de araç kalış süresidir. Mesele, doğrudan doğruya siyasal temsilin kurumsallaşmasıdır.
Avrupa’ya yönelik göçün üzerinden tam altmış dört yıl geçti. Bugün, 2025 yılı itibarıyla, artık dördüncü nesil Yurtdışı Türklerinden söz ediyoruz. Bu topluluk, yalnızca yaşadıkları ülkelerin ekonomik ve kültürel yapısında değil; aynı zamanda sosyal yaşam ve siyaset sahnesinde de dikkate değer bir düzeye erişmiş durumda. Ne var ki, bütün bu nitelikli ve nicelikli insan kaynağına rağmen, Yurtdışı Türklerinin anavatanla olan ilişkisi hiçbir zaman hak ettiği derinlikte ele alınmadı.
Avrupa’ya yönelik göçün üzerinden tam altmış dört yıl geçti. Bugün, 2025 yılı itibarıyla, artık dördüncü nesil Yurtdışı Türklerinden söz ediyoruz. Bu topluluk, yalnızca yaşadıkları ülkelerin ekonomik ve kültürel yapısında değil; aynı zamanda sosyal yaşam ve siyaset sahnesinde de dikkate değer bir düzeye erişmiş durumda. Ne var ki, bütün bu nitelikli ve nicelikli insan kaynağına rağmen, Yurtdışı Türklerinin anavatanla olan ilişkisi hiçbir zaman hak ettiği derinlikte ele alınmadı.
Avrupa Hahamlar Konferansı’nın Bakü’de yapılması, Türk-İslam dünyasında medeniyet bilincini tartışmaya açan sembolik bir sınavdır.
Bir toplumun parasının değeri, o toplumun insanının doğruluğu kadar eder. Bunu bir slogan olarak değil, bir hayat gerçeği olarak kabul etmemiz gerekiyor. Çünkü ekonomi, matematikle olduğu kadar, ahlâkla da ilgilidir. Hatta çoğu zaman, ahlâkın eksik kaldığı yerde matematiğin hiçbir hükmü kalmaz.
Bundan sadece birkaç gün önce, Şarm el-Şeyh kentinde gerçekleştirilen tarihi bir diplomatik buluşmada, ABD, Mısır, Katar ve Türkiye’nin öncülüğünde çok sayıda ülke, Gazze’de süregelen insani felaketi durdurmak amacıyla ateşkes anlaşmasına imza attı. Anlaşma, uluslararası toplumun ortak bir irade ortaya koyduğu ender anlardan birine işaret ediyordu.
Tarihin tozlu sayfaları, yalnızca zaferleri ve yenilgileri değil; toplumların birbirlerine karşı takındıkları tavırların aynasıdır. Yahudilerin Avrupa’nın çeşitli ülkelerinden yüzyıllar boyunca defalarca sürülmesi, bu aynada en çarpıcı yansımayı oluşturur. 1290’da İngiltere, 1348’de Almanya, 1492’de İspanya, 1497’de Portekiz… Yüzyıllar boyunca Avrupa’nın dört bir yanından kovulan Yahudiler için sığınak kapılarını açan tek büyük güç, Osmanlı Devleti olmuştur.
