Bir zamanlar Ankara’dan İstanbul’a “adalet” için yürüyen bir lider vardı. Koca bir yürüyüş, binlerce adım, milyonların umutla izlediği bir yolculuk… O yürüyüşün adı “Adalet”ti, ama bugün geldiğimiz noktada aynı liderin tekrar o koltuğa muhtemel oturmasını sağlayan şey yine “adalet” sistemi olacak. Ne garip tecelli değil mi?
Son günlerde siyaset gündemimizin en çok tartışılan isimlerinden biri Özgür Özel. Ancak ne yazık ki, bu tartışmaların odağında icraatları, vizyonu ya da çözüm önerileri değil; bizzat siyasi duruşu ve “şikayet diplomasisi” var.
Uluslararası ilişkilerde kural tanımazlık, Batı’nın, özellikle de Amerika Birleşik Devletleri’nin yeni “silahı” haline gelmiş durumda. Adeta bir kovboy filmi senaryosunu andıran bu durum, “Ben güçlüyüm, istediğimi yaparım ve herkes bunu kabul etmek zorundadır” anlayışıyla ülkeler arası siyaseti şekillendiriyor.
Son zamanlarda yükselen bir endişe dalgası, milletimizin vicdanını derinden sarsıyor: Gençlerimiz arasında, ne yazık ki ilahiyat fakültelerimizin koridorlarına dahi sızdığı söylenen deizm rüzgarları…
Son günlerde Ortadoğu’yu yangın yerine çeviren, dünya gündeminden düşmeyen İsrail-İran arasındaki doğrudan savaş hali, bir kez daha bölgeyi derin bir istikrarsızlığa sürükleme potansiyeli taşıyor.
Orta Doğu, tarihinin belki de en kritik dönemeçlerinden birini yaşıyor. İran ile İsrail arasındaki gerilim, son saatlerde nükleer tesislerin hedef alındığı karşılıklı saldırılarla zirveye ulaşmış durumda. Bu tırmanış, bölgedeki dengeleri altüst etme ve küresel çapta öngörülemez sonuçlar doğurma potansiyeli taşıyor.
Geçtiğimiz günlerde NATO’nun yaptığı dikkat çekici bir açıklama uluslararası güvenlik çevrelerinde ciddi yankı uyandırdı. NATO yetkililerine göre Rusya, Batı’ya –yani doğrudan NATO ülkelerine– karşı askeri güç kullanmaya beş yıl içinde hazır hale gelebilir. Bu açıklama, sadece askeri analiz açısından değil, Türkiye gibi coğrafi olarak cephe hattında bulunan ülkeler için bir uyarı niteliği taşıyor.
Zaman zaman sessizlik, fırtınadan daha büyük bir habercidir. Türkiye ile Avrupa Birliği arasındaki ekonomik diyalog masası tam altı yıl sessiz kaldı. Ne telefonlar çaldı, ne kalemler oynadı, ne de ciddi bir buluşma yaşandı. Ama şimdi, Brüksel’de o masa yeniden kuruldu. Üstelik bu kez dosyalar dolu, ajandalar net, iradeler güçlüydü.
Ne zaman ortak bir gelecek düşlense, ne zaman aynı sofraya oturma arzusu belirse, birileri hemen karanlık cümlelerle ortaya çıktı: “Terör bitmez. Kardeşlik mümkün değil. Bu millet bir arada yaşayamaz.”
Türkiye’nin demokratik gelişiminde en temel sorunlardan biri, siyasi partiler sisteminin yapısal olarak katılımcılığı teşvik etmekten uzak bir zeminde inşa edilmiş olmasıdır. Özellikle Siyasi Partiler Kanunu’nun güncellikten uzak, merkeziyetçi bir anlayışla sürdürülüyor olması, hem parti içi demokrasinin hem de genel anlamda toplumsal çeşitliliğin önünde ciddi bir engel teşkil etmektedir. Bu durum yalnızca siyasetin işleyişine değil, uzun vadede toplumsal ahlak, eleştirel düşünme kültürü ve farklılıklarla birlikte yaşama pratiğine de zarar vermektedir.
