Bir toplumun en büyük sermayesi ne yer altı kaynaklarıdır ne de yükselen gökdelenleridir. Bir toplumun gerçek serveti, ahlaki direncidir. Eğer bu direnç zayıflar ve çürümeye başlarsa, hiçbir yazılı hukuk, hiçbir ekonomik kalkınma planı ve hiçbir siyasi strateji o toplumu ayakta tutamaz. Bugün Türkiye’nin en büyük krizi tam da budur: ahlaki çürüme.
Çağımızın en büyük savaşı toprak ya da enerji için değil, veri için veriliyor. Ve bu savaşta kaybedilecek her veri, aslında geleceğimizi kaybetmek demek.
Gazze… Adını her duyduğumuzda içimizde bir sızı, zihnimizde ağır bir yük bırakıyor. Çocukların gökyüzüne baktığında gördüğü şey, umut değil duman. Bir annenin evladına sarıldığında hissettiği şey, güven değil korku. Abluka, sadece bir coğrafyayı değil, bir halkın hayallerini de hapsetti.
İsrail medyasında çıkan son yorumlarda Türkiye’nin 2019’da Libya ile yaptığı deniz yetki anlaşması “hayali” olarak nitelendiriliyor. Oysa bu iddialar, uluslararası hukukun en temel prensiplerini görmezden geliyor.
14 Eylül’de yapılacak olan Kuzey Ren-Vestfalya (KRV) eyalet seçimleri, yalnızca bölgesel bir siyasi yarış olmaktan çok daha fazlasını ifade ediyor. Almanya’nın son yıllardaki gidişatına ışık tutacak bu seçimler, ülkenin siyasi ve toplumsal yönelimleri açısından kritik bir dönemeç niteliği taşıyor. Zira Almanya’daki göçmen kökenli seçmenlerin, özellikle de Avrupalı Türklerin oy tercihleri, bu sürecin en dikkatle izlenecek unsurları arasında yer alıyor.
Dünya siyasetinde son dönemde yaşanan gelişmeler, uluslararası düzenin güvenlik algısında ciddi bir kırılmaya işaret etmektedir. ABD Başkanı Donald Trump’ın, Savunma Bakanlığı’nın (Department of Defense) isminin yeniden “Savaş Bakanlığı” (Department of War) olarak değiştirilmesi yönündeki çıkışı, salt sembolik bir öneri değildir. Bu söylem, küresel güvenlik politikalarında dilsel ve zihinsel bir dönüşümün işaretidir.
Cumhurbaşkanımız Sayın Recep Tayyip Erdoğan’ın yurtdışında yaşayan vatandaşlarımız, yani Yurtdışı Türkleri için sarf ettiği “canımızın bir parçası, başımızın tacıdır” sözleri, Türkiye Cumhuriyeti’nin diasporasına verdiği değeri bir kez daha gözler önüne sermiştir.
Bu değerli beyanat, sadece manevi bir iltifat değil, aynı zamanda Yurtdışı Türklerinin ülkemiz için taşıdığı stratejik önemin bir ifadesidir.
Tarih, vicdanın en keskin sınavlarına sahne olurken, bugün Gazze’de yaşananlar, sadece bir coğrafyanın değil, tüm insanlığın ortak hafızasına kazınıyor.
Yıllardır süregelen, ancak son dönemde şiddeti ve pervasızlığı zirveye ulaşan bu mezalim, kelimelerin kifayetsiz kaldığı, görüntülerinse kalpleri dağladığı bir soykırım trajedisine dönüştü. Masum sivillerin, çocukların ve kadınların topyekûn bir yok edişin hedefi haline gelmesi, uluslararası hukukun, insan hakları söylemlerinin ve medeni dünyanın değerlerinin ne kadar pamuk ipliğine bağlı olduğunu bir kez daha gösteriyor.
Trabzon’a İstiklal Madalyası’nın takdim edilişi, sadece 101 yıllık bir gecikmenin telafisi değil, aynı zamanda bu kadim şehrin Kurtuluş Savaşı’na yaptığı paha biçilmez katkıların bir tescilidir.
Geçtiğimiz günlerde basına yansıyan bir fotoğraf, aslında çağımızın küresel siyasetini özetleyen bir tablo gibiydi. Oval Ofis’te bir masa, masanın arkasında oturan ABD Başkanı ve karşısına adeta birer “öğrenci” gibi sıralanmış Avrupalı devlet başkanları… İlk bakışta sıradan bir diplomatik görüşme gibi görünen bu sahne, biraz daha dikkatle incelendiğinde uluslararası sistemin derin yapısını gözler önüne seriyor: Bir “patron” ve onun karşısında “talimat” bekleyenler.
