Bir toplumun parasının değeri, o toplumun insanının doğruluğu kadar eder. Bunu bir slogan olarak değil, bir hayat gerçeği olarak kabul etmemiz gerekiyor. Çünkü ekonomi, matematikle olduğu kadar, ahlâkla da ilgilidir. Hatta çoğu zaman, ahlâkın eksik kaldığı yerde matematiğin hiçbir hükmü kalmaz.
Tarihin tozlu sayfaları, yalnızca zaferleri ve yenilgileri değil; toplumların birbirlerine karşı takındıkları tavırların aynasıdır. Yahudilerin Avrupa’nın çeşitli ülkelerinden yüzyıllar boyunca defalarca sürülmesi, bu aynada en çarpıcı yansımayı oluşturur. 1290’da İngiltere, 1348’de Almanya, 1492’de İspanya, 1497’de Portekiz… Yüzyıllar boyunca Avrupa’nın dört bir yanından kovulan Yahudiler için sığınak kapılarını açan tek büyük güç, Osmanlı Devleti olmuştur.
Seçilmiş makamları işgal edenlerin görevden uzaklaştırılması ya da tutuklanması, sadece bireysel bir ceza muhakemesi tedbiri değildir; doğrudan doğruya millet iradesine yönelmiş bir müdahaledir. Bu nedenle, böylesi bir durumda devletin refleksi yalnızca kişinin fiziki özgürlüğünü kısıtlamakla sınırlı kalamaz. Eğer ortada ağır bir suç isnadı ve bu isnadın gereği olarak verilmiş bir tutuklama kararı varsa, bu kararın anlamı kişiyi toplumla, özellikle de temsil ettiği kitleyle bağını belli ölçüde kesmek demektir. Ancak günümüzde dijital iletişim araçları, yani sosyal medya platformları, fiziki özgürlükten daha etkili bir siyasal nüfuz aracına dönüşmüş durumdadır.
Çağımızın en büyük savaşı toprak ya da enerji için değil, veri için veriliyor. Ve bu savaşta kaybedilecek her veri, aslında geleceğimizi kaybetmek demek.
Gazze… Adını her duyduğumuzda içimizde bir sızı, zihnimizde ağır bir yük bırakıyor. Çocukların gökyüzüne baktığında gördüğü şey, umut değil duman. Bir annenin evladına sarıldığında hissettiği şey, güven değil korku. Abluka, sadece bir coğrafyayı değil, bir halkın hayallerini de hapsetti.
İsrail medyasında çıkan son yorumlarda Türkiye’nin 2019’da Libya ile yaptığı deniz yetki anlaşması “hayali” olarak nitelendiriliyor. Oysa bu iddialar, uluslararası hukukun en temel prensiplerini görmezden geliyor.
14 Eylül’de yapılacak olan Kuzey Ren-Vestfalya (KRV) eyalet seçimleri, yalnızca bölgesel bir siyasi yarış olmaktan çok daha fazlasını ifade ediyor. Almanya’nın son yıllardaki gidişatına ışık tutacak bu seçimler, ülkenin siyasi ve toplumsal yönelimleri açısından kritik bir dönemeç niteliği taşıyor. Zira Almanya’daki göçmen kökenli seçmenlerin, özellikle de Avrupalı Türklerin oy tercihleri, bu sürecin en dikkatle izlenecek unsurları arasında yer alıyor.
Dünya siyasetinde son dönemde yaşanan gelişmeler, uluslararası düzenin güvenlik algısında ciddi bir kırılmaya işaret etmektedir. ABD Başkanı Donald Trump’ın, Savunma Bakanlığı’nın (Department of Defense) isminin yeniden “Savaş Bakanlığı” (Department of War) olarak değiştirilmesi yönündeki çıkışı, salt sembolik bir öneri değildir. Bu söylem, küresel güvenlik politikalarında dilsel ve zihinsel bir dönüşümün işaretidir.
Geçtiğimiz günlerde basına yansıyan bir fotoğraf, aslında çağımızın küresel siyasetini özetleyen bir tablo gibiydi. Oval Ofis’te bir masa, masanın arkasında oturan ABD Başkanı ve karşısına adeta birer “öğrenci” gibi sıralanmış Avrupalı devlet başkanları… İlk bakışta sıradan bir diplomatik görüşme gibi görünen bu sahne, biraz daha dikkatle incelendiğinde uluslararası sistemin derin yapısını gözler önüne seriyor: Bir “patron” ve onun karşısında “talimat” bekleyenler.
Türkiye Cumhuriyeti’nin siyasi tarihi, farklı ideolojik akımların ve liderlerin mücadelesiyle şekillenmiştir. Bu derin siyasi mirasın en önemli temsilcilerinden biri olan Adalet ve Kalkınma Partisi (AK Parti), kuruluşunun 24. yılında, aslında çok daha köklü bir siyasal geleneğin taşıyıcısıdır. Parti, resmi kuruluş tarihi olan 2001’den çok önce, merhum Prof. Dr. Necmettin Erbakan’ın 55 yıllık siyasi hayatıyla inşa ettiği Milli Görüş hareketinin mirası üzerine kurulmuştur.
